Zrobiony w balona..

Dawno dawno temu.. Za siedmioma górami, za siedmioma lasami.. Żył sobie mały balonik. Balonik wiele w swoim balonikowym życiu przeszedł, więc był cały polatany. Czasem słyszał szepty innych balonów,że jest zbyt cienki, zbyt dziurawy, że nigdy nie będzie latał. Faktycznie, nawet najmniejszy powiew wiatru potrafił balonikowi bardzo uprzykrzyć życie. Balonik jednak był bardzo uparty. I mógł liczyć na wsparcie swojej balonowej rodzinki. Każdy spokojny tydzień, każdy dzień przepełniony miłością, każdy mały postęp sprawiał, że ten balonik rósł w siłę. Powolutku, w swoim tempie,  wypełniał się powietrzem szczęścia i pozytywną energią.. W pewnym momencie balonik zaczął się nawet unosić. Chociaż się bardzo bał, pragnął lecieć coraz wyżej i wyżej. Jak inne balony. Niestety, za każdym razem,gdy tylko zaczynał cieszyć się swym balonowym szczęściem, napotykał na jakąś przeszkodę. W jednej chwili, potrafiło z niego ujść całe, pompowane tygodniami powietrze.. Czasem było głośne BUM, czasem tylko ciche pssssstt..  Ponieważ "tkwili w tym razem", powietrze ulatywało także z całej balonowej rodzinki. Balonikowa familia zaś od nowa musiała uczyć się pokory i radości z życia. Radości, że pomimo dziur, wciąż ma tak wiele możliwości.. Góra. Dół. Góra. Dół. I tak w kółko. Od dwóch lat. Kiedyś może w końcu przestanie wiać.. Balonik wierzy, że kiedyś doleci aż do gwiazd. 

***
Za nami kolejne "psssstt..." 27ego grudnia "stuknęło" mi dwa lata od diagnozy. Postanowiłem to uczcić na swój sposób - niespodziewanym pobytem w szpitalu. Jak świętować, to świętować, czyż nie? Sytuacja opanowana, ale kilka najbliższych dni spędzę w Przylądku Nadziei. Taki los balonika;)
W 2017 roku życzę sobie i Wam wyłącznie wysokich lotów!

Merry christmas everyone!

Hoł hoł hoł! To ja - Wasz buntownik z wyboru. Za to, że Was zaniedbuję powinienem dostać rózgę, wiem. Uprzejmie informuję, iż poza jednym małym wybrykiem (kiedy to z nudów postanowiłem karetką się przejechać;)), mam się naprawdę nieźle. Potrafię już nie tylko wejść na łóżko/ławę/stolik/, ale czasem także zejść. Po licznych próbach doszedłem do wniosku, że schodzenie "na główkę" nie jest najlepszym sposobem i szukam alternatyw. Zaprzyjaźniłem się także z lodówką. Gdybym to ja wiedział, że jedzenie może być  przyjemne spróbowałbym tego wcześniej.  Obecnie nadrabiam zaległości, więc ruszam gębą niemal na okrągło. Ciągle muszę mieć coś w dziobie. A że czasu wciąż za mało, staram się wstawać skoro świt. Czasem także w środku nocy, ku uciesze mojej rodzicielki. I tak to nasze życie się kręci. Nie wiadomo kiedy ten czas zleciał i mamy już święta. Z tej właśnie okazji życzę Wam (i sobie), przede wszystkim  z d r o w y c h  i spokojnych świąt w gronie najbliższych osób! A tym, którzy święta spędzają w klinice (pozdro Olek!), by jak najszybciej te szpitalne mury opuścili!

PS. Zdjęcie z zeszłego roku, ale w zasadzie nic się nie zmieniło. Tylko ja mam trochę bujniejszy fryz:)

Męska przyjaźń a pomaganie

To jest Janek. Kiedyś już Wam go przedstawiałem, bo Janek to mój ziom.
Janek ma prawie wszystko. Kolorowe zabawki, fajne rodzeństwo, cudownych rodziców, nowiutki szpik, bujną przeszłość i powodzenie u płci przeciwnej.

Janek ma też mały problem.
Potrzebuje bańki.
Tysiąca klocków.
Miliona polskich złotych.
Na taką właśnie kwotę Boston Children Hospital wycenił sobie jego życie.
Dlaczego Stany Zjednoczony?
Nie, nie dlatego, że Janek chciałby pozwiedzać. I nie dlatego, że ma taki kaprys.
Janek ma skomplikowaną wadę serca, której nie zoperuje się w Polsce. W Europie Zachodniej Janek jest skreślony, gdyż takie operacje wykonuje się do 1 roku życia, a Janek ma już prawie półtora roku.
Dlaczego nie zrobiono mu tej operacji wcześniej?
Nie, nie dlatego, że ktoś coś przespał. I nie dlatego, że Jankowi zabrakło odwagi.
Jakby mało chłopak miał problemów sercowych, to los w prezencie podarował mu anemię aplastyczną. Jest to poważna choroba, która wymaga przeszczepu szpiku kostnego i chemioterapii przed. To wszystko już za nim. Po wielomiesięcznej, wyczerpującej walce anemia aplastyczna została znokautowana. Wciąż trzeba pilnować leków, stale się kontrolować, by nie dostać znienacka  prawego sierpowego. Jednak na tym etapie Janek znów może wkroczyć na ring. Zawalczyć o swoje zdrowe serduszko.

A że prawdziwych przyjaciół poznaje się w biedzie.. chciałbym mu jakoś pomóc. Tak się składa, że nie mam w portfelu miliona. Właściwie to nawet portfela nie mam..
Liczę jednak, że z Waszą pomocą mi się to uda. 
Przelewając choćby piątaczka dla Janka Kłaczka :))!

Fundacja Siepomaga
Nr rachunku: 65 1060 0076 0000 3380 0013 1425
Tytuł wpłaty: 5075 Jan Kłaczek darowizna 

Wersja dla leniuszków: SMS na numer 72365 o treści: S5075


Może i nie ma sprawiedliwości na tym świecie, skoro takie fajne chłopaki jak my, muszą się zmagać z takimi poważnymi chorobami. Faktem jednak jest, że dobro naprawdę powraca. Będę o tym powtarzał do znudzenia! Tyle razy się o tym już przekonałem, że głowa mała. Czasem nam się wydaje, że nic nie poradzimy. Biedne te dzieci, ale co my możemy zrobić. Możemy naprawdę więcej niż nam się wydaje! Przekonałem się na własnej skórze. Od razu urosłem 2 centymetry. Kiedyś poświecę temu osobny wpis.

Więcej o Janku możecie przeczytać tutaj: https://www.siepomaga.pl/janklaczek lub na jego fejsbukowym profilu: https://www.facebook.com/janektwardziel/ ,gdzie Janek na bieżąco zdaje relację ze swych poczynań i wyskoków.
Jeśli ktoś woli oglądać niż czytać, znajdzie też coś i dla niego:
 https://wroclaw.tvp.pl/27788457/janek-to-prawdziwy-twardziel-uratujesz-mi-zycie

Raz, dwa, trzy.. pomagasz TY!


PS.  Mieszkańcy Głogowa i okolic mają jeszcze taki dodatkowy bonus. Mogą pomóc, mieć z tego satysfakcję i jeszcze fajnie się bawić! 13-ego grudnia, o godzinie 18-tej, w budynku I Liceum Ogólnokształcącego odbędzie się charytatywny maraton zumby dla Janka. ZAPRASZAMY!

Miało krótko, zwięźle i na temat, a wyszło jak zwykle..  :)