Brak wieści, to dobre wieści

Wybaczcie, że się nie odzywam, ale tak mi dobrze w domu, że żal przerywać zabawę. Umówmy się więc, że brak wiadomości z mojej strony, to dobre wiadomości. Za mną kolejna wizyta kontrolna w klinice. Morfologia miód malina. Hemoglobina utrzymuje się na stałym poziomie, płyteczki i leukocyty wzrosły. Osłuchowo natomiast fa-tal-nie. Inhalacje teraz zamiast 2 razy dziennie, mają być 3 razy dziennie. A że lekarstwa są dwa i łączyć ich nie można, to w sumie wychodzi tych inhalacji 6. Zwariować można. Grunt, że wypuścili mnie z powrotem do domu. Mam czas do czwartku, żeby wydobrzeć. Stany podgorączkowe też się utrzymują, moje ogólne rozdrażnienie również. Jednak ledwo otworzę rano oczy, a już co chwilę ktoś coś ode mnie chce. Lekarstwo jedno, drugie, trzecie, ente.. Inhalacja jedna, druga, setna.. Rehabilitacje.. Karmienia.. Nie zdążę się nabawić, a już się robię śpiący. Dodajmy jeszcze do tego upały i ząbkowanie. Normalnie meksyk. Muszę się jednak pochwalić swoim niebywałym odkryciem. Nie umiem może raczkować, ani tym bardziej chodzić, ale mogę przecież się turlać! Tak więc gdy rodzice spuszczą mnie na trzy sekundy z oczu opuszczam "strefę niemowlaka" i uciekam gdzie pieprz rośnie. Chociażby pod kanapę. Ma się ten łeb na karku. Wprawdzie każda moja niesubordynacja zostaje w ostatniej chwili wychwycona, ale kiedyś mi się uda! Schowam im się tak, że już żaden inhalator mnie nie dosięgnie. O!

"Jeśli nie umiesz latać, biegnij. Jeśli nie umiesz biegać, chodź. Jeśli nie umiesz chodzić, czołgaj się. Ale bez względu na wszystko – posuwaj się naprzód." Martin Luther King

No właśnie!