Wyboista droga na szczyt

U mnie ciągle coś. Jak nie problem z brakiem kupy, to koszmarna biegunka. Jak nie uciążliwa swędzawka, to skóra schodząca z buzi. Jak nie problem z odkaszlnięciem zalegającej flegmy, to wymioty tąże mazią. Jak nie ból nie do zniesienia, to zespół odstawienny po zejściu z morfiny. To już drugi "odwyk"  w moim dziesięciomiesięcznym żywocie. Narkotyki są be, zdecydowanie! Wszystko męczące dla mnie strasznie, a jednocześnie zupełnie normalne po przeszczepie od dawcy niespokrewnionego. Można więc rzec, że idę zgodnie z planem. Lekko wciąż nie jest, ale jestem coraz bliżej celu. Humor mi się zmienia niczym pogoda. W jednej chwili potrafię przejść z rozdzierającego płaczu do słodkiego uśmiechu. To działa jednak w obie strony i dziś, niestety, o ten uśmiech trudniej. Tu mnie zaboli, tam mnie zaswędzi i znikąd pomocy. Perfalgan i tramal nie zastąpią morfinki.. Nikt mnie nie rozumie, to płaczę. Tyle mi pozostaje. Nikt nie mówił, że będzie łatwo..
Ale....
No właśnie, przez te wszystkie dolegliwości, zapomniałbym o najważniejszym - szpik podjął pracę. W poniedziałek leukocytów było 180, dziś już osiemset więcej. Granulocytów sztuk dwieście. Aby otworzyli salę, muszę dobić do pięciuset. Później mnie czeka badanie chimeryzmu, czyli jaki odsetek mojego szpiku stanowią teraz komórki dawcy. Oby 100%! No 99 też jakoś przełknę. Badanie to będę już musiał powtarzać do końca życia, a spadek liczby komórek dawcy może oznaczać wznowę. Czysto teoretycznie. Ja wiem, że wygram tę wojnę. Wrócę z niej uboższy o fragment płuca, parę mięśni i takie tam, ale wygram. I kropka.
Tuptam, pełzam, potykam się, jednak powolutku posuwam się na przód. I o to chodzi!