Mały kroczek wielkiego wojownika

Jednego dnia kroczek do przodu, drugiego krok w tył. Dzisiaj, ku uciesze wszystkich, kolejny mały kroczek do przodu. 
Mama, widząc mnie rano podpiętego pod zwykły respirator, omal z radości nie wyskakuje z butów. Niestety, radość ta trwa kilka minut, bo słabo mi to oddychanie idzie. Lekarze boją się, że popękają mi pęcherzyki płucne czy coś w ten deseń. W te pędy wracam na oscylator. Stężenie tlenu jakby nie patrzeć obniżone do 35%, więc sami widzicie - robię co mogę.
Sztuczna nerka ewidentnie mi służy. Na dniach znów spróbują ją odłączyć, bo nawet zdrowe nerki rozleniwiają się, gdy pracuje za nie machina. Spokojnie, powoli zacznę schodzić z tego całego sprzętu. Dajcie mi jeszcze trochę pocieszyć się błogim lenistwem. Nie spieszy mi się do chemii.
Leukocyty znów idą w górę. Rano wynoszą pięć tysięcy, a wieczorem już siedem. Powolutku wychodzę z aplazji i mój organizm w końcu podjął jakąkolwiek walkę. Tak mówią lekarze. A to, że przez ostatnie dni się nie poddawałem, to niby nie walka? Czuję się co najmniej niedoceniony. Rączka powoli przestaje swą grubością przypominać nogę, więc wizualnie też wszystko zaczyna zmierzać w dobrym kierunku.
Nie ma co jeszcze popadać w euforię, bo mój stan ciągle jest krytyczny (Apsik! Zaczynam mieć alergię na to słowo), ale lekarze w końcu, W KOŃCU mówią, że może być lepiej.
Kolejny dzień podają mi przez sondę (taka rurka w nosie) mleczko. 10 ml, więc szału nie ma. Trudno. Jak się nie ma co się lubi, to się lubi co się ma.
Jako, że "piję" mleczko, a kupki nie robię, to mamuśka zaczyna trochę panikować, ale każdy ją zbywa. Olewają pytania o brak kupy, więc niepokój narasta, a niespokojna mama, to niespokojny ja. Już raz przespano mój "gówniany" problem. (Wiem, brzydkie słowo. Obiecuję poprawę i samo ukaranie się jak trochę wydobrzeję. ) O mały włos nie skończyło wtedy pęknięciem jelita, a ja umierałem z bólu, więc wyjątkowo popieram mamę w całej rozciągłości.
Wieczorem pani doktor w końcu uspokaja, że przy takich ilościach mleka, nie mam za bardzo z czego tej kupki zrobić. Mimo to codziennie będą kontrolować brzuszek. Na razie jest mięciutki, perystaltyka jelit się zaczyna budzić i jeśli zobaczą COKOLWIEK niepokojącego od razu wezwą chirurga na konsultację. Wątroba zdecydowanie się pomniejszyła, co ewidentnie też na plus. No. Nie można było tak od razu wytłumaczyć? Do niektórych, to trzeba dużymi literami mówić.
Byłbym zapomniał!
Pierwszy raz od tygodnia nie ma konieczności toczenia mi płytek. Taki jestem chojrak!
Powoli, do przodu.

"Potykając się można zajść daleko, nie wolno tylko upaść i nie podnieść się" J. W. Goethe

 I tego się trzymajmy.